my little corner on the net

Eigenlijk was ik een beetje vergeten dat ik deze site ooit gemaakt had. Maar ik heb hem terug gevonden en plaats daarom meteen maar een update.

Sinds vorig jaar oktober ben ik definitief klaar met werken, na een burnout in juli 2017, toen we net terug waren van vakantie zijn er een paar dingen gebeurd. Allereerst is mijn beste vriend een dag voor mijn verjaardag verongelukt tijdens het begeleiden van een gehandicapten run. Dit heeft een zodanige impact op mij gehad dat ik helemaal ingestort ben. Samen met een psycholoog heb ik het pad weer terug gevonden. Tegelijkertijd is mijn hersenletsel eens goed in kaart gebracht door een professioneel bureau, hieruit is gebleken dat de transitie van kort naar lang geheugen ernstig verstoord is, plat gezegd, ik kan geen dingen meer onthouden.

Na opnieuw een gang naar het UWV kwam in juli 2018 de uitslag, 100% afgekeurd voor wat voor werk dan ook. Ik was dus voor mijn gevoel met 57 jaar met pensioen. Dit heeft veel rust gegeven in mijn hoofd en in mijn doen en laten, niet meer om 05:00 uur opstaan en voor 05:30 in de auto zitten om te gaan werken in Driebergen en dan ’s avonds om 15:30 de omgekeerde exercisie wat mij fysiek zodanig opbrak dat ik in de tweede helft van de week niet meer kon.

Er zijn ook goede dingen te melden, wij zijn momenteel opa en oma van twee gezonde kleinzoons en al onze dochters zijn afgestudeerd met een baan en wonen inmiddels alledrie op zichzelf, gelukkig komen ze minimaal een keer per week thuis om mee te eten, de ene als ik nasi maak en de andere als marionne zin heeft in lasagna of spaghetti. Op de camping zijn we verhuisd met onze caravan naar een meer centraal gelegen plek waar we het goed naar onze zin hebben.

Afgelopen donderdag weer een tocht naar het noorden gedaan.

Eerst in het plaatsje Vries de nieuwe orthese aangepast, na wat kleine aanpassingen zat deze perfect. Een groot compliment voor Wilfred Mijnheer die het klaar heeft gespeeld om de orthese niet alleen zeer goed passend maar ook mooi te maken. “form follows function” is hier absoluut van toepassing. Na gelunched te hebben zijn we weer terug gereden naar Assen waar een drie uur durende motorrijd sessie op het programma stond.

Het was wel een beetje onwennig, ook omdat de handbediening compleet afwijkt van wat ik de afgelopen jaren als “normaal” heb beschouwd. Aan het einde van de sessie was ik lichamelijk wel een beetje moe, maar geestelijk zat ik op grote hoogte, wat een genot.En nu,  eerst gaat zaterdag kaatje3 naar assen, zodat ze alvast kunnen beginnen met de ombouw. Daarnaast staan er voor mij nog twee sessies ingepland op de motorrijschool, een sessie van drie uur op de zware motor en een sessie met afsluitend de rijtest.

Als alles goed gaat dan ben ik dadelijk als het seizoen weer begint er weer helemaal klaar voor.

Na ongeveer 1,5 jaar ben ik nu stilletjes bezig met de draad weer op te pakken na het ongeval in mei 2011. De status tot nu toe:
een verlamde en gevoelloze rechterarm waarvan ik de kwijtgeraakte functies heb moeten leren met mijn (niet dominante arm), sommige dingen lukken wel, scheren, mezelf aankleden, schrijven (niet meer mooi, maar wel leesbaar), een auto besturen, een potje jam openmaken. Andere dingen heb ik handig weten te compenseren, maar er zijn ook nog steeds dingen die mij er op wijzen dat ik eenhandig ben.
sinds 6 augustus ben ik weer voor 100% lichamelijk hersteld en werk ik weer fulltime. Door het ongeluk ben ik wel anders (filosofisch) gaan denken over het leven. Het is niet alleen een afsluiting van een tijdperk, maar ook een nieuw begin. Ik beschouw elke dag als een feestje en geniet ervan met volle teugen. Wat dat betreft niet alleen ik maar ook mijn vrouw, we leven nu carpe diem, en niet meer volgens memento mori

De afgelopen week heb ik na lang wachten eindelijk mijn rijbewijs weer terug.
Ik ben op dit moment nog steeds drie dagen in het revalidatiecentrum blixembosch in Eindhoven. Ook ben ik twee uur per week therapeutisch aan het werk. In mijn rechterarm begint bovenaan het gevoel weer een beetje terug te komen. Nu voel ik weer de pijn als arm weer uit de kom schiet. Ik had nooit gedacht dat het voelen van pijn voor mij een goed teken zou worden. De motor ligt nog steeds half gesloopt in de garage, ik verwacht dat ik deze niet meer zal repareren, ik weet nog niet eens of ik zelfs nog op de motor zal stappen.